‘Coronacrisis: thuis werken, vanuit thuis lesgeven, thuis pauzeren, alles thuis doen. Zo houd ik stiekem wat meer tijd over om na te denken over mijn toekomst op het gebied van mijn werk.’ Dit was de beginzin van mijn vorige blog.
Een dikke maand verder, zijn er veel dingen veranderd.
Op het moment dat ik dit blog schrijf zit ik aan de keukentafel van mijn nieuwe huis. Ik ben de meivakantie gestart met een verhuizing. Samen met mijn vriendin ben ik naar Herten (bij Roermond) verhuisd. De afgelopen dagen ben ik druk in de weer geweest met verhuizen; verhuiswagen inladen, verhuiswagen uitladen, dozen uitpakken, inrichten, schoonmaken, noem maar op. Ook heb ik een begin gemaakt met het inrichten van mijn praktijkruimte, de sfeerimpressie zal snel volgen. Maar nu heb ik de rust gevonden om eens rustig te gaan zitten. In dit blog blik ik terug op de afgelopen maand en kijk ik vooruit naar de weken die na de meivakantie zullen volgen.
De afgelopen maand was hectisch, anders, stressvol maar ook bijzonder. In mijn vorige blog schreef ik over de keuzestress die ik ervaarde bij het maken van keuzes op het gebied van mijn werk. Door de coronacrisis werd mijn werk als docent anders ingedeeld, werd de lestijd korter en had ik meer tijd over. Tijd om na te denken over onder andere mijn ‘carrière’. En na veel wikken en wegen ben ik eruit. Ik weet hoe ik mijn ‘werkzame’ leven voor de komende periode verder wil indelen.
Ik ben tot de conclusie gekomen dat nu ik op een andere locatie woon, er ook andere mogelijkheden zijn voor mijn bedrijf Young Talent Coach. Mogelijkheden die verder onderzocht dienen te worden. Dit kost tijd en energie. Wil ik succes maken van Young Talent Coach, dan zal ik er meer tijd en energie in moeten stoppen. Ik heb daarom besloten om vanaf volgend schooljaar twee dagen voor mezelf te gaan werken; twee dagen te werken voor Young Talent Coach. Uiteraard brengt dit de nodige risico’s met zich mee, maar dit is inherent aan het ondernemerschap. Om de risico’s enigszins te beperken blijf ik de overige drie dagen werkzaam als docent op het Blariacumcollege. Tijdens de dagen die ik voor mezelf werk richt ik me op de jongeren in de omgeving die worstelen met het maken van keuzes. Daarnaast werk ik in deze tijd als onderwijsadviseur voor ImpactYou. Ik geef advies op het gebied van LOB (loopbaanorientatie en -begeleiding) aan scholen die de lesmethode van ImpactYou gebruiken of willen afnemen.
Ook in mijn werk als docent ben ik tijdens de coronacrisis bezig met LOB. Een van mijn taken als coach van mijn mentorklas is ervoor te zorgen dat leerlingen een juiste profielkeuze maken. Hoe zorg ik daar op afstand voor? Om een juiste keuze te maken is het kennen van jezelf cruciaal. Waar baseer je anders je profielkeuze op? Gelukkig hebben de leerlingen in de periode vóór de coronaperikelen al veel over zichzelf geleerd. Ze weten wie ze zijn, wat hun kwaliteiten zijn, welke motieven bij hen passen, welke schoolvakken aansluiten bij hun interesses, etc. Helaas is de stage die de leerlingen zouden lopen door de schoolsluiting komen te vervallen. Hierdoor valt er een belangrijke ervaring die leerlingen zouden opdoen weg. Helaas, maar niets aan te doen. De komende periode staat in het teken van het portfolio aanvullen en de pitch (korte presentatie waarin de leerlingen meer over zichzelf vertellen) maken. Hoe ik dit ga vorm geven bij mijn coachklas? Ik weet het nog niet precies.
John F. Kennedy zei ooit: “Het woord crisis wordt in het Chinees met twee karakters geschreven. Het ene staat voor gevaar, het andere voor mogelijkheden.”. Dit citaat is ook van toepassing op de huidige onderwijssituatie. De afgelopen weken heb ik een groot gevoel van trots mogen ervaren. Ik ben trots op mijn leerlingen, dat zij ondanks alle beperkingen toch hun beste beentje voort weten te zetten om zo hun schoolwerk te kunnen continueren. In het begin was alles nog erg onwennig, het digitaal lesgeven, videobellen en het coachen op afstand. Juist de leerlingen die de nabijheid van docenten/coach nodig hebben ervaren nu problemen. Ze vallen uit doordat ze teveel afleiding hebben van andere zaken zoals bijvoorbeeld gameconsols of hun telefoon. Of ze vallen uit omdat hun ouders niet genoeg tijd hebben om over hun schouders af en toe mee te kijken. Een belangrijke les die ik de afgelopen twee maanden heb mogen leren; sociaal contact met je leerlingen is belangrijker dan het leveren van leerprestaties. Leerlingen hebben jou als docent nodig, iemand die met ze mee kijkt en denkt. Een steuntje in de rug dat ze laat ervaren dat ze het goed doen en er iemand trots is. Om ervoor te zorgen dat leerlingen uit mijn coachklas niet dreigen uit te vallen heb ik als coach een aantal dingen ingezet. Allereerst plan ik twee keer per week het schoolwerk in met de leerlingen die hier behoefte aan hebben. We starten twee keer per week met het maken van een gezamenlijke planning. Omdat we werken met classroom, zoeken de leerlingen uit wat de lesstof is en verwerk ik dit in een planner. Zo zijn de leerlingen betrokken en creëren ze met een beetje hulp een handig overzicht. Vervolgens gaan de leerlingen zelf aan de slag met het indelen van de lesstof. Op de achtergrond kijk ik mee of alles lukt. Uiteraard zijn niet alle leerlingen hiermee voldoende geholpen.
Een andere manier om ervoor te zorgen dat leerlingen niet uitvallen klinkt simpel, en is het ook. Houd je leerlingen in de gaten! Neem contact met ze op, biedt een luisterend oor. De leerlingen die opvallen contacteer ik iedere dag. Ik videobel met ze, stuur ze een appje of chat met ze via Google Hangouts. Op deze manier houd ik een vinger aan de pols. Het is heel simpel, kost tijd, maar het werkt. De leerlingen voelen dat er iemand met ze mee kijkt en er wat van ze wordt verwacht. De meeste zullen dan automatisch een stapje harder vooruit zetten. Ook het contact met ouders in deze situatie is cruciaal. Bij de leerlingen die opvallen plan ik korte evaluatiegesprekken. Dit kan per mail, telefonisch of via een videogesprek plaatsvinden. Hierbij zijn zowel de ouders als de betrokken leerling aanwezig. Ook hierbij geldt weer, de leerlingen voelt toch een bepaalde druk en zal zo sneller geneigd zijn een stap extra te zetten. Het gevaar van deze crisis, je mist het fysieke oogcontact?!, je ziet niet wat de leerlingen letterlijk doen.
Op dit moment mis ik vooral de klassikale coachlessen. Met name vanwege het feit dat het uitvoeren van spellen/werkvormen in groepsverband niet meer lukt. Juist dit zorgt ervoor dat leerlingen zichzelf en anderen beter leren kennen, dat ze weer een stukje wijzer mogen worden. Het doet me goed om te zien dat er de afgelopen tijd ook veel mooie dingen ontstaan. Ik zie dat leerlingen en collega’s om heen steeds flexibeler worden en aan de situatie wennen!
Ik hoop dat we met z’n allen veel van deze lastige tijd leren en elkaar weer snel op een fysieke manier kunnen ontmoeten!
Geef een reactie