Hoe kun je 26 mentorleerlingen binnen één jaar een goede profielkeuze laten maken? Simpel: leer de leerlingen ECHT kennen!

Inmiddels sta ik al zes jaar als economiedocent voor de klas. Na het eerste jaar werd mij gevraagd om mentor te worden van een brugklas vmbo kader/theoretisch leerlingen. Deze uitdaging ben ik vol passie aan gegaan en is één van de beste keuzes die ik in mijn carrière heb gemaakt. Het mentoraatschap geeft me veel energie, inzicht en voldoening. Bij mij op school is het gebruikelijk om twee jaar mentor te zijn van een klas. In die twee jaar is de focus als mentor op groepsvorming en om alle individuele leerlingen ECHT te leren kennen. Een belangrijke en intensieve fase.

Zoals ik in mijn eerdere blogs al benoemd heb, vind ik het prikkelen van talenten belangrijk. Door het prikkelen van talenten leren de leerlingen zichzelf kennen. Niet alleen in mijn mentorklas, maar ook tijdens mijn economielessen, wiskundelessen en projectonderwijsuren ben ik daar mee bezig. Nu vraag je je vast af: “Hoe doet hij dat?”

Ik zie mijn mentorklas twee lesuren per week in de vorm van een coach-uur. Daarnaast zie ik mijn klas nog eens vijf lesuren per week voor de vakken economie en wiskunde. De coachuren verdeel ik in klassikale lessen en individuele lessen. Tijdens de klassikale lessen ga ik met de klas aan de slag met het leren ontdekken van talenten, kwaliteiten, eigenschappen en valkuilen. Tijdens de individuele lesuren ga ik in gesprek met individuele leerlingen of kleine groepen leerlingen. In deze gesprekken ga ik dieper in op de ontdekkingen die een leerlingen heeft gedaan tijdens de klassikale lessen.

Een voorbeeld van afgelopen week:
Het is dinsdagochtend, het eerste lesuur begint en de leerlingen komen het lokaal binnen. Alle tafels en stoelen worden aan de kant geschoven. Je merkt aan de leerlingen dat ze het leuk vinden, want ze weten namelijk dat we één keer per week een “spelletje spelen”. Vandaag staat ‘de heliumstick-oefening’ op het programma. Ik laat de klas achterin het lokaal een rij vormen (Oefenen om non-verbaal te communiceren? Laat de leerlingen op volgorde van geboortemaand staan. Let op: ze mogen niet met elkaar praten). Vervolgens leg ik de opdracht uit. Er bieden zich zes vrijwilligers aan. Ik laat de zes leerlingen in twee rijen van drie tegenover elkaar staan. De bedoeling is dat ze hun wijsvingers uitsteken als een pistoolgebaar. Ze houden allemaal de vingers op dezelfde hoogte en ik leg vervolgens een pvc-buis van ongeveer 1,5 m op de wijsvingers van de leerlingen. Nu is het de taak van de leerlingen om samen de buis naar beneden te laten gaan, zonder te laten vallen. Dit is een uitdaging, omdat iedereen tegelijkertijd moet bewegen. Elke beweging van de vingers laat de buis rollen of verschuiven. De overige leerlingen krijgen van mij ook een rol. Zij moeten elk één van de zes deelnemers observeren.
Bingo! Het is de eerste groep niet gelukt, dit had ik van tevoren al verwacht. Vervolgens proberen het nog eens in twee andere groepjes. Ook hen lukt het niet. We bespreken na elk poging de opdracht na. Wat viel op tijdens het observeren? Wat ging goed? Hoe zou het anders kunnen? Uiteindelijk geef ik als tip dat communicatie erg belangrijk is.
Vervolgens krijgt de opdracht een andere wending. Zes nieuwe leerlingen zijn aan de beurt en tussen deze leerlingen zit duidelijk één leerling met leiderschapschapskwaliteiten. Het lukt! De buis komt netjes op de grond terecht. Ook nu bespreken we de opdracht weer na. Uiteindelijk hebben we de opdracht ongeveer 8 keer uitgevoerd. Als mentor is mij veel opgevallen tijdens het spelen van dit spel. Je ziet leerlingen die de leiding nemen, leerlingen die volgen, leerlingen die afwachten, leerlingen die verschillende kwaliteiten inzetten en eigenschappen die bloot worden gelegd. Een schatkist vol aan informatie die ik kan inzetten tijdens mijn individuele coachgesprekken!

Nieuwsgierig naar de inhoud van deze coachgesprekken? In mijn volgende blog kom ik hierop terug. Ook zal ik dan een lijst met leuke groepsspelletjes delen!